بسم الله الرحمن الرحیم

امام صادق (ع) می فرمایند: نوروز روزی است که در عالم ذَرّ خداوند از بندگانش پیمان گرفت که تنها او را بپرستند و مشرک نشوند و پیرو رسول او ، حجج الهی و اولیائش باشند و این روز ، روزی است که نخستین بار خورشید در آن طلوع کرد و بادها در آن جریان گرفت و زمین اولین شکوفه ی خود را ظاهر کرد، روزی است که کشتی نوح بر نقطه ای از زمین به نام جودیّ نشست و روزی است که رسول خدا (ص)، علی (ع) را بر دوش خود بلند کرد تا اینکه بتهای قریش را از بالای خانه ی کعبه، به زیر افکند و از بین برد و نیز ابراهیم (ع) خلیل بت های قومش را در این روز در هم کوبید، و آن روزی است که رسول خدا (ص) اصحابش را امر کرد تا با علی بن ابیطالب (ع) به عنوان امیرالمؤمنین بیعت کنند، و آن روزی است که پیامبر (ص)، علی (ع) را به سرزمین جن فرستاد تا اینکه برای رسول خدا (ص) از آنها بیعت گیرد، و همان روزی است که برای امیرالمؤمنین، برای مرتبه ی دوم بیعت گرفته شد، و آن روزی است که علی (ع) بر اهل نهروان پیروز شد و ذالثدیه را کشت و آن روزی است که قائم و والیان امر ما در آن ظهور می کنند و آن روزی است که قائم ما بر دجّال پیروز می گردد و آن را در میدان کنّاسه ی کوفه به دار می زند، و هیچ نوروزی نیست مگر اینکه ما اهل بیت، انتظار فرج را در آن داریم، چرا که نوروز از روز های ما و روز های شیعیان ما است که عجم آن را گرامی داشت و شما آن را ضایع کردید...