گفتم این جمعــــــــه تــــــــــو را مـــــــی بینم
گفتم این جمعــــــه تـــو بـــــــــر می گــــردی
ولی افســــــــوس ... که امـــــــــروز گذشت
صبــــــــــــــــــــح در ندبه ی دلتنگــــــــــــی ما
نام زیبــــــــــــــــــــــــای تو جــــــــاری گردید ...
حرف از آمــــدن باران بود .دیده ها گریان بود ...
قطره قطره شبنم .. مثل اشــــــــــــــک گونه ..
روی گلبرگ بنفشه وار یاس گلدان نم نمک غلطان بود ...
عاشقان یعقوب ...
وارثان غم صبر ایّوب ...
باهمان چشم ، که صد بغض در آن گشته رسوب ...
مثل رویای طلوع ... در میان دل خونین غروب ...
باز هم صبر کنید ...
که امید دل بی تاب و پریشان نرسید
خبر از یوسف گمگشته ی کنعان نرسید ...
مرهم کلبه ی احزان و همانکس که شود بانیّ احداث گلستان نرسید
غم بخور ای دل من ... جمعه ها در گذرند ...
پس کجا ماند امید دل ها ...
آخرین منجی اهل دنیا ...
وارث غربت سخت و بی امان مولا
مرهم زخم کبود زهرا (س)
روضه خوان شب جمعه های اولاد رسول (ص)
در کنار گودال ...
یا که در گوشه ای از مرقد شش گوشه ی اربابم حسین (ع)
در میان خطّه ی کرببلا ...
بی امان باز زبان می گیرم ...
اصلاً عشق همه کو ؟
صاحب این همه دلمویه و اشک و ناله و زمزمه ... کو ؟؟
پسر فاطمه (س) کو ؟؟؟
ساکن نیمه شب شهر ابالفضل (ع) آباد ... زائر علقمه کو ؟؟؟؟
با نسیمی از عشق ...
شاید امشب رفته ... رو به ویرانگی شهر دمشق
تا سری هم به حریم عمّه زینب (س) بزند ...
یا که بر ضریح دختری اسیر و مغموم ...
در سه سالگی ولی آینه ی زهرا (س) بود ...
بوسه امشب بزند ...
یا ...
وَ " یا" های دگر ...
یار دیرینه ی ما
فاتح مملکت سینه ی بی کینه ی ما
آفتابی که به نامش خورده ...
سند طلوع آدینه ی ما ...
در غروب جمعه ...
رو به درگاه خدا با گریه ...
شد قنوت دلم از زبان نغز حافظ :
" آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست ..
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش ... "
اللهم عجل لولیک الفرج
